Kurzaufruf des kommunistischen …ums Ganze!-Bündnis zusammen mit der Gruppe GROW aus Hamburg zu den Protesten gegen den G20-Gipfel nächstes Jahr in Hamburg:
english version below
versione italiana di seguito
Aşağıda Türk versiyonu
Versiyon ji bo Kurdish jêr
Inhaltsverzeichnis
Don’t fight the players, fight the game:
Zum G20 die Logistik des Kapitals lahmlegen!
Hamburg ist ja immer eine Reise wert. Im Juli 2017 gilt das gleich doppelt. Zum einen findet dort als Höhepunkt und Abschluss der deutschen G20-Präsdentschaft der G20-Gipfel statt. Mit Medienrummel, Polizeiparade und allem Drum und Dran. Zum anderen ist Hamburg mit seinem Hafen auch eine wichtige Drehscheibe der deutsche Exportwirtschaft und des globalen Warenverkehrs – und damit die passende Bühne, um Staat und Kapital einen Strich durch die Rechnung zu machen. Denn ein besseres Leben für alle ist von beiden ganz sicher nicht zu erwarten. Wir rufen dazu auf, den G20-Gipfel und die internationale Mobilisierung dagegen zu nutzen, um dort anzusetzen, wo es einer Welt, in der Waren frei über die Weltmeere schippern, während zugleich tausendfach Migrant_innen ertrinken, wirklich wehtun kann.
Bereits jetzt ist klar: Es wird mit den Staats- und Regierungschef*innen der 19 größten Industrienationen und Europa eine Show der Superlative – und von den hochtrabenden Versprechen einer „gerechten Gestaltung der Globalisierung“ wird jedes einzelne gebrochen werden. Mal wieder. Denn der G20-Gipfel ist ein zentraler Ausdruck des politischen Dilemmas des Kapitalismus: Seine Widersprüche werden von der Politik und ihrem Personal nicht wie behauptet gelöst, sondern bloß verwaltet. Das G20-Treffen ist eher kein kollektiver Akteur, sondern ein Spielfeld der Staatenkonkurrenz zwischen den westlichen Nato-Staaten und Russland, zwischen der südeuropäischen Peripherie, die im Rahmen der EU-Mitgliedschaft im G20 auch ein bisschen mitspielen darf, und einem Deutschland, das auch über die Ebene der G20 versucht, die eigene wirtschaftliche und politische Dominanz auszubauen. Und auch die anderen Teilnehmerstaaten sind selbstverständlicher Teil dieser schlechten Gesellschaft: die Türkei, die gerade den Übergang zur offenen Diktatur vollzieht, tausende Menschen mit Repression bedroht oder einkerkert und Krieg gegen die eigene Bevölkerung führt, Brasilien mit seiner neuen ultraneoliberalen und technokratischen Regierung, das Schreckgespenst Trump, das in seinem Wahn selbst noch die neoliberalen Eliten das Fürchten lehrt etc.
Doch je weniger die Politik und ihr Personal den Menschen in Bezug auf die Lösung der großen Krisen unserer Zeit anzubieten hat, sondern im Gegenteil die Barbarisierung der gesellschaftlichen Verhältnisse weltweit vorantreibt, desto geschäftiger wird politische Handlungsfähigkeit simuliert. Der G20 ist daher – nicht zuletzt auch vor der Bundestagswahl 2017 – vor allem ein Repräsentationsevent, das Legitimation durch Spektakel erzeugen soll. Der massive Versuch einer Einbindung von NGOs und Initiativen im Rahmen des Civic-Prozesses ist Ausdruck davon. Ebenso der Plan, das Gipfel-Programm in der Innenstadt durchzuziehen, um Nähe zu Bürger*innen, Dialog und Interesse an zivilgesellschaftlichen Forderungen zu simulieren. Die Wahl Hamburgs ist kein Zufall, sondern der ideologische Versuch, um den G20-Gipfel mit neuer Legitimität zu versehen. Damit alles so bleibt, wie es ist.
Zugleich eskalieren die zahlreichen, systemisch bedingten Krisen des globalen Kapitalismus munter weiter: Der technologische Fortschritt macht – unter Bedingungen kapitalistischer Produktions- und Eigentumsverhältnisse – nicht die Armut, sondern die Menschen überflüssig. Die Politik verwaltet diesen Krisenprozess, diszipliniert die Über-flüssigen und stellt sich gleichzeitig als Teil einer Lösung dar, die sie aus strukturellen Gründen gar nicht sein kann. Das führt zu Frustration, die sich immer öfter in Rechtsruck, nationalen Abschottungsphantasien, vor denen selbst die Linke nicht gefeit ist, und einer wachsenden reaktionären Opposition zur Globalisierung ausdrückt – was wiederum die Krisenfolgen nur veschärft und emanzipatorische Auswege aus der Krise verstellt. Denn politische Handlungsfähigkeit können die Rechten im globalen Kapitalismus nur im negativen Sinne beweisen – indem sie noch mehr Menschen von fundamentalen Rechten und gesellschaftlichem Reichtum ausschließen, als es der hochtechnisierte Kapitalismus schon aus seiner ökonomischen Dynamik heraus tut.
Die breiten zivilgesellschaftlichen Proteste gegen den Gipfel, die bereits jetzt in ganz Europa geplant werden, stellen die Legitimität der herrschenden Politik zu Recht in Frage. Dafür gebührt ihnen Respekt. Doch in den Appellen für eine „echte Problemlösung, Demokratie und Gerechtigkeit“ verkennen die zivilgesellschaftlichen Proteste oftmals den systemischen Charakter und die strukturellen Grenzen von Politik im globalen Kapitalismus. Damit laufen sie Gefahr, die Illusion einer politischen Handlungsfähigkeit der Nationalstaaten erneut von Links zu befeuern. Auf kurz oder lang gibt es keine emanzipatorische Perspektive innerhalb der Ordnung von Kapital und Nationalstaat. Erst im Moment ihrer Überwindung öffnet sich eine gesellschaftliche Perspektive, die nicht Organisation des Mangels, sondern solidarische Verfügung über den gesellschaftlichen Reichtum ist.
Dagegen ist festzuhalten: Die Selbstorganisierung der Gesellschaft durch die Menschen ist mit der bestehenden Ordnung nicht zu haben. Das geht nur, wenn die Schranken der Nationalstaaten, die Zwänge des kapitalistischen Weltmarkts, des Privateigentums an Produktionsmitteln und das Regime der Reproduktion überwunden werden.
Auch wenn der Plan waghalsig erscheint, die technischen Voraussetzungen dafür sind heute so gut wie nie. Anstatt also weiter auf ein paar mehr Krümel für die zahllosen Überflüssigen des Hightech-Kapitalismus zu hoffen, geht es vielmehr um eine Perspektive jenseits der Bäckerei. Und die werden wir nur erreichen, wenn wir beginnen, sie heute zu entwickeln und grenzübergreifend aufzubauen. Gegen eine Ordnung, in der Krise Normalität und Normalität Krise bedeutet.
Die Chance, die in Hamburg vor uns liegt, ist daher, gemeinsam mit unseren Freund*innen aus ganz Europe und beyond, die G20-Bühne zu nutzen, um mit der Logistik einen Angriffspunkt aufzuzeigen, der über politische Symbolik hinausgeht. Es geht dabei darum, einen Ausweg zu finden, dem Kapitalismus Leben abzutrotzen und sich dem Drift in die völkische wie religiöse Barbarei zu verweigern. Ohne schon zu viel zu verraten: Dieser Weg beginnt nicht mit Appellen an den Staat, sondern mit der grenzübergreifenden Unterbrechung der Logistik des Kapitals selbst. Denn das ist die einzige Sprache, die es versteht. Für etwas Besseres als die Gegenwart.
… ums Ganze!
feat. GROW
November 2016
Don’t fight the players, fight the game: Shut down the logistics of capital for the upcoming G20!
Everyone loves a trip to Hamburg. In July 2017, there are two good reasons to go there. As a highlight of the ending German presidency of G20, the G20 summit is being held in Hamburg. Including media hype, police parade and the whole rigmarole.
Hamburg and its harbour are an important hub for the German export economy and the global goods traffic – and because of that, the perfect scenery to disrupt the state and capital. Both will never be able to provide a better life for all. We are calling to use the international mobilization against the G20 summit to inflict as much pain as possible to a world where goods can move freely over seas while at the same time migrants are dying by the thousands in the same oceans.
One thing is clear: With the heads of state and government from the 19 biggest industrial nations and Europe, there can only be superlatives – their promises for a „just planning of globalization“ will all be broken once again. The summit is a central expression of the political predicament called capitalism: The systemic contradictions will not be solved by the politicians and their staff, but will rather only be managed by them. The G20 is not a collective actor, but rather a court of competition between the western NATO-states and Russia, between the southern European periphery, who are allowed to play within the scope of EU-membership, and the German state trying to extend its economical and political dominance also on the level of the G20 meeting. The other participants are also part of this bad scene: Turkey, who is in the process of transitioning into an open dictatorship, threatening thousands of people with repression or incarcerating them and fighting a war against their own population, Brasil and its new ultraneoliberal and technocratic government, the nightmare of Trump, who will even make the neoliberal elites be afraid etc.
The less politics and its actors are able to provide solutions for the problems of the people in times of crises, but are on the contrary advancing the worldwide barbarization of societal circumstanes, the more they try to simulate a political ability to act. The G20 summit is therefore – not least because of the German parliamentary elections in 2017 – primarily a representative event which wants to legitimize itself through putting on a show. This is demonstrated in the massive attempt to integrate NGO’s and initatives within the scope of the civic process. In the same manner, holding the event in the city center is not only a simulation of closeness to its citizens but also feigning interest in dialogue and the concerns and demands of civil society. Choosing Hamburg was no coincidence, but rather an ideological attempt towards relegitimizing the G20 summit. As to defend the status quo.
Meanwhile, the numerous systemic crises of global capitalism continue to take place: technological progress – under the pressure of capitalist relations of production and structures of ownership – is not getting rid of poverty, but of human beings. Politics are managing those processes of crises, disciplining the dispensable and at the same time presents itself as an answer to all problems, whose solution it can never be, due to structural and systemic reasons. This leads to frustration and a shift to the right, nationalist seclusion phantasies, from which even leftists are not exempt, and a growing reactionary opposition to globalization – which in turn leads to ever more aggravating impacts of the crises and blocks progressive solutions for those problems to be formulated.
Because the right-wingers can only prove their political ability to act in a negative way – through excluding even more people of their fundamental rights and from societal abundance and wealth, than the highly engineered capitalism is already doing due to its inherent economic dynamics.
Broad civil protests against the summit, emerging and being planned everywhere in Europe, are questioning the legitimacy of the ruling policy, and rightfully so. We have a lot of respect for that. But they fail to recognize, in their calls for „real problem solving, democracy and justice“ the importance of analyzing the systemic character and the structural boundaries of politics in global capitalism. They are thus risking fueling the lefts‘ illusion of a unitarian state able to provide political capacity to act. Capitalism and nationalism will not be able to guarantee an emancipatory perspective, neither in the short- nor in the long-term. Only by overcoming capital and the unitarian state, will a societal prespective, which does not rely on the organisation of deficiency, but on a solidary disposition of societal assets and wealth, present itself.
On the other hand: the self-organization in this society will not be possible in the current political and economic order. This will only work once the barriers of nation states, the constraints of the capitalist world-market, the private ownership of production means and the regiment of production are overthrown. Even though the plan may seem daring, the technical requirements today are better than ever. Instead of hoping for some more crumbs for the numerous dispensables of hightech-capitalism, we need to focus on a perspective beyond the bakery. This perspective wil only be attainable, if we start to develop and design it today as well as establishing it across borders. Against an order where crisis is normality and normality implies a state of crisis.
The possibility presented to us by Hamburg, is to use the G20 plattform to showcase, together with our friends from Europe and beyond, through focusing the logistics towards one target how we can overcome symbolical politics. We aim to find a way out, to hurt capitalism in a vital point and to refuse the drift into nationalist and religious barbary. Without revealing too much: This way-out will not start with a plea to the state, but with trans-border interruptions of the logistics of capital itself. Because this is the only language it will understand.
For something better than the present.
… ums Ganze!
feat. GROW
November 2016
G20: don’t fight the players, fight the game! Blocchiamo la logistica del capitale!
A chi non piacerebbe fare un bel giro ad Amburgo. A luglio 2017 ci saranno due buoni motivi per andarci.
Come punto culminante della fine della Presidenza tedesca del G20, il vertice si terrà ad Amburgo, tra clamore mediatico, parate di polizia e tutta la trafila che ne consegue. Amburgo e il suo porto sono un importante hub per l’economia tedesca basata sull’esportazione e per il traffico globale di merci – e per questo motivo, è il luogo perfetto per disturbare lo Stato e il capitale. Nessuno dei due potrà mai essere in grado di creare condizioni di vita migliori per tutti. Vi invitiamo perciò ad usare la mobilitazione internazionale contro il vertice del G20 per mettere il più possibile in difficoltà un mondo in cui le merci possono circolare liberamente negli oceani, mentre nello stesso istante i migranti muoiono a migliaia in quelle stesse acque.
Una cosa è chiara: con i capi di Stato e di governo delle 19 più grandi nazioni industriali, ci possono essere solo superlativi – le loro promesse di una “giusta pianificazione della globalizzazione“ saranno spezzate ancora una volta.
Il vertice è l’espressione centrale della difficile situazione politica chiamata capitalismo: le contraddizioni sistemiche non saranno risolte dai politici e dal loro staff, vengono soltanto gestite da loro. Il G20 non è un attore collettivo, ma un tribunale della concorrenza tra gli Stati occidentali della NATO e la Russia, tra la periferia europea meridionale, i cui paesi sono autorizzati a giocare nell’ambito dell’adesione all’UE, e lo Stato tedesco, che prova ad estendere il suo predominio economico e politico anche sul piano della riunione del G20.
Gli altri partecipanti sono anch’essi parte di questa scena mal riuscita: la Turchia, attualmente in fase di transizione verso una dittatura a tutti gli effetti che minaccia migliaia di persone con la repressione o incarcerandole e combattendo una guerra contro la propria popolazione; il Brasile con il suo nuovo governo ultra-neoliberale e tecnocrate; e l’incubo di Trump, che sta mettendo in difficoltà persino l’élite neoliberale.
In tempi di crisi, quanto più la politica e i suoi attori non sono in grado di risolvere i problemi delle persone, mentre invece tentano di simulare una capacità politica di agire, tanto più contribuiscono al progredire dell’imbarbarimento delle circostanze sociali in tutto il mondo. Il vertice del G20 è quindi principalmente – e non a causa delle elezioni parlamentari tedesche nel 2017 – un evento rappresentativo che cerca legittimazione attraverso la messa in scena di uno spettacolo. Questo è dimostrato dal massiccio tentativo di integrare ONG e iniziative della “società civile” nell’evento. Allo stesso modo, tenere l’evento nel centro della città non è solo una simulazione di vicinanza alla cittadinanza, ma è anche un mero pretesto per mostrare interesse al dialogo e alle richieste della società civile.
Scegliere Amburgo non è stata una coincidenza, quanto piuttosto il tentativo ideologico di ridare legittimazione al vertice del G20. Allo scopo di difendere lo status quo.
Nel frattempo, le numerose crisi sistemiche del capitalismo globale continuano ad aver luogo: il progresso tecnologico – sotto la pressione dei rapporti capitalistici di produzione e delle strutture di proprietà – non libera dalla povertà, ma dall’esistenza degli esseri umani. Le politiche gestiscono quei processi di crisi, disciplinando il superfluo e allo stesso tempo si presentano come la risposta a tutti i problemi, la cui soluzione non ci potrà mai essere per ragioni strutturali e sistemiche.
Questo porta alla frustrazione e ad uno spostamento verso destra, a fantasie nazionaliste, da cui anche le fila della sinistra non sono esenti, e ad una crescente opposizione reazionaria verso la globalizzazione – che a sua volta conduce ad impatti sempre più aggravanti delle crisi e blocca le progressive soluzioni che possono essere formulate per questi. Perché le destre possono solo dimostrare la loro capacità politica di agire in modo negativo esattamente come fa il capitalismo, altamente ingegnerizzato, a causa della sua intrinseca dinamica economica, escludendo sempre più persone dai diritti fondamentali e dall’abbondanza e ricchezza della società.
L’ampia protesta civile contro il summit, che sta emergendo e si sta pianificando ovunque in Europa, sta giustamente mettendo in discussione la legittimità della politica dominante. E di questo aspetto abbiamo massimo rispetto. Ma molte chiamate, che sostengono che „la reale soluzione ai problemi sono democrazia e giustizia“, non riescono a riconoscere l’importanza di analizzare il carattere sistemico e i limiti strutturali della politica nel capitalismo globale.
Così si rischia di alimentare l ‚illusione di sinistra di uno Stato unitario in grado di fornire la capacità di un agire politico. Capitalismo e nazionalismo non sono in grado di garantire una prospettiva emancipatrice, né nel breve né nel lungo termine.
Solo superando il concetto di capitale e di Stato unitario, si presenterà una prospettiva sociale, che non si basa sull’organizzazione della carenza, ma su un atteggiamento solidale delle attività e delle ricchezze sociali.
D’altra parte: l’autorganizzazione in questa società non sarà possibile nell’attuale ordine politico ed economico. Questo funzionerà solo una volta che le barriere degli Stati nazione, i vincoli del mercato mondiale capitalista, la proprietà privata dei mezzi di produzione e il reggimento di produzione saranno rovesciate.
Anche se il piano può sembrare audace, i requisiti tecnici, oggi, sono migliori che mai.
Invece di sperare in qualche briciola in più per i numerosi scarti del capitalismo ad alta tecnologia, dobbiamo concentrarci su una prospettiva che guardi al di là della singola pagnotta. Questa prospettiva sarà raggiungibile, solo se la si inizia a sviluppare e progettare oggi, anche istituendola attraverso le frontiere. Contro un ordine in cui la crisi è la normalità e la normalità implica uno stato di crisi.
La possibilità che ci si presenta ad Amburgo consiste nell’utilizzare la piattaforma del G20 come vetrina, insieme ai nostri amici da tutta Europa e oltre, attraverso la messa a fuoco sulla logistica, seguendo come scopo il superamento della politica simbolica.
Il nostro obiettivo è trovare una via d’uscita per ferire il capitalismo in un punto vitale e rifiutare la deriva della barbarie nazionalista e religiosa. Senza rivelare troppo: questa via d’uscita non si avvia con un appello allo Stato, ma con una interruzione transnazionale della logistica del capitale stesso. Perché questo è l’unico modo.
Lottiamo per qualcosa di meglio del presente!
Traduzione a cura di Berlin Migrant Strikers
G20: Kapitalizmin altyapısını felce uğratın!
Ums Ganze!´nin ve GROW´un Hamburg´daki G20-Zirvesi protestolarına dair kısa cağrısdır.
Hamburg her zaman için görülecek bir yer olageldi. 2017´de bu durum iki katı daha fazla geçerli. Hamburg bir taraftan Almanya´nın G20-Dönem başkanlığının zirve noktası olarak, bu dönem başkanlığının bitişine sahne olacak. Medyası ve polisiyle hep beraber.
Diğer taraftan Hamburg limanıyla beraber Alman ihraç ekonomisi ve uluslararası yük taşımacılığı trafiği için önemli bir yer – ve böylece devlet ve sermaye´nin planlarını bozmak için uygun bir sahne. Çünkü bu ikisinden, daha iyi bir hayat kesinlikle beklenemez. Biz G20 zirvesi ve buna karsi yapilacak uluslararası eylemlilikleri kullanarak, binlerce göçmenin boğularak hayatını kaybettiği ve malların özgür bir şekilde taşındığı uluslararası sularda gercekten baş ağrıtacağına inandığımız bir yere ve mücadeleye cagiriyoruz.
Surası şimdiden kesin: En büyük 19 ve Avrupa devlet ve hükümet başkanlarının sahneleyecekleri ve sözünü verdikleri küresellesmenin adil bir şekilde düzenlenmesi sözlerini tekrar tutmayacakları bir şov gösterisi olacak. Her zamanki gibi. Çünkü G20-Zirvesi kapitalizmin politik çelişkilerinin en merkezi bir şekilde dışa vurumu. Kapitalizmin çelişkileri politika kurumu ve temsilcilerinin iddia ettigi gibi çözülmüyor, bilakis yönetiliyor. G20-Buluşması kolektif bir aktör olmadan ziyade daha çok Batılı NATO üyesi devletler ile Rusya arasında, Avrupa Birliği üyeliği sayesinde biraz da olsa beraber politik sahnede olabilen Avrupa devletleri, ve G20 düzleminde dahi kendi ekonomik ve politik etkinliğini artırmayı amaçlayan bir almanya arasında devletler arası bir oyun alanı olma niteliği taşıyor.
Ve diğer katılımcı ülkeler de doğal olarak bu çirkin buluşmanın birer parçası: Şu anda açık bir diktatörlüğe doğru giden, binlerce insanı baskıyla yada hapisle tehdit eden, kendi halkına karşı bir savaş yürüten Türkiye. Ultraneoliberal ve teknokrat hükümetiyle Brezilya, çılgınlığıyla neoliberal elitleri dahi korkutan kıyamet alameti Trump vs.
Fakat politika ve politika çalışanları insanlara günümüzün büyük krizlerine çözüm açısından ne kadar az öneri sunabiliyorsa, tam tersine barbarlığı bütün toplumsal ilişkilere hakim kılmaya çalışıyorsada, o kadar da politik olarak yönetebilirliliğini yitiriyor. Bu yüzden G20 – Federal Parlemento´nun 2017 seçimlerinden de önce – herşeyden önce meşruiyetini spektülatif bir şekilde sahneleyeceği bir olay olacak. Sivil toplum kurulaşlarının ve inisiyatiflerin Civic-Süreci çerçevesinde olduğu gibi çok güçlü bir şekilde sürece dahil edilmeye çalışılması da bunun bir göstergesi. Keza zirve programını şehir içine alıp sözünona yurttaşlara yakınmış gibi görünüp sivil toplumsal taleplere karşı duyarlılık gösteriyormuş gibi gösterme planı da aynı. Hamburg´un seçilmesi bir tesadüf değil bilakis G20-Zirvesi´ne meşruiyet kazandırmak için yapılan ideolojik bir deneme.
Bununla beraber uluslararası kapitalizmin sistemden kaynaklı krizleri artarak devam ediyor. Teknoloji ilerleme sağlıyor- kapitalist üretim koşulları altında- ve mülkiyet ilişkisi çerçevesinde- yoksulluk değil, bilakis insan gereksiz hale geliyor. Politika bu kriz sürecini ötekilestirilenleri disipline ederek ve yapısal nedenlerden dolayı hicbir şekilde mümkün olmamasına rağmen sanki çözümün bir parcaşıymıs gibi kendisini sunarak yönetiyor. Bu durum kendisini hep daha fazla bir şekilde politik olarak sağa kayma ve solun dahi kendisine sirayet eden bir milliyetçi içe kapanma fantazisiyle ve globallesme karsıtı olaran gerici bir muhalefet şekliyle ortaya çıkıyor. Bu da tam tersine krizi daha da derinleştiren ve krizden özgürlükçü bir şekilde çıkışı zorlaştıran bir bıkkınlık durumuna yol açıyor, çünkü politik sağ yönetebilme kabiliyetini global kapitalizm içinde sadece negativ olarak kanıtlıyabilir – daha fazla insani temel haklarından ve toplumsal zenginliklerin paylaşımından uzaklastırarak, ki yüksek teknikli kapitalizmin ekonomik dinamiklari icinde zaten gerçekleştiği gibi.
Bütün Avrupa´da şimdiden planlanan zirveye karşı genis sivil toplumsal protestolar egemen politikaların meşruiyetini haklı olarak sorguluyor. Bu yüzden saygıyı hak ediyorlar. Ama buna karşı sivil toplumsal protestolar gerçek çözüm, demokrasi ve adalet çağrılarında sistemin gerçek karekterini ve politikanın global kapitalizm içindeki yapısal sınırlarını tanıyamıyorlar. Bu şekilde sol açisindan tekrardan ulusal devletlerin politik yönetebilme kabiliyeti ilizyonuna kapılma tehlikesi ortaya çıkıyor. Kapitalist ve ulusal devlet düzeninde kısa veya uzun vadeli bir özgürlükçü bir perspektif yok.
Buna karşı ısrar etmemiz gereken : Toplumun kendi kendisini örgütleyebilmesi mevcut düzenle olmuyor. Bu ancak ulusal devletin ve kapitalist dünya düzeninin baskısı, üretim ürünlerine kişisel mülkiyet bağımlılığı, baskı yoluyla üretme rejimi alasağı edildiği zaman mümkün olabilir.
Bu plan ne kadar gözü kara gözükürse gözüksün, bugün bunun için teknik imkanlar hiçbir zaman olmadığı kadar mevcut. Yüksek teknolojili kapitalizmden sayısız gereksizleştirilmişler icin birkaç kırıntı için medet ummaya devam etmek yerine, ekmeğın kendisini yapma perspektivinden söz ediyoruz. Ve buna ancak şu şekilde ulasabiliriz, bugünden sınırları da aşan bir şekilde geliştirip başarabiliriz. Krizin normallik ve normalliğin kriz oldugu bir düzene karsı.
Işte bu yüzden Hamburg´ta önümüzde bir şans duruyor. Avrupa´dan ve ötesindeki her yerden arkadaşlarımızla beraber G-20 sahnesini politik bir sembol olarak altyapısıyla bir saldiri noktasi olarak kullanabiliriz. Mesele burda kapitalizme karşı direne direne arzu edilen yaşamı alabilmek için bir çıkıs yolu bulmak ve milliyetçi ve dinsel barbarlik sarmalına karsı direnmek. Bu yol devletlere sadece itiraz etmekle başlamıyor bilakis kapitalizmin altyapısını uluslararası alanda felce ugratmakla baslıyor. Çünkü bu onların anladıkları tek dil. Bugünden daha iyi bir dünya için.
…ums Ganze!
feat. grow
Kasim 2016
G20: Cih û Warê Sermayê felç bikin!
Banga kin a …ums Ganze! Û GROW ji bo çalakîyên dijî Civîna G20 li Hamburg 2017
Hamburg her dem ji bo serlêdanê bi qiymet e. Ev di tîrmehê 2017an de du-qat derbasdibe. Ji alîyekî wek noqteya herî bilind û bidawîkirina serokatîya G20 ya elmanî bandev G20 vedihewi. Heyirandina medyayê, temaseya polîsan û çûn û hatin. Ji alîyêdin Hamburg wek bajarê lîmanê ji bo aborîya almanî û dan-û-stendina global gelek grîng e – û bi vî awayî sahneya kisandina hesab a dewlet û sermayê ye. Lewra jîyanek bi rumettir ji herdûyan bi ewlehî nayê hêvî kirin. Em ji bo vê bang dikin, ku em bandev G20 û mobilisekirina navnetewî dijî wê bikar tînin ji bo anîna holê ku çiqes dinya diêsi, ya ku em tê de dijîn û ya ku malên firotinê li ser deryayan serbest diçin û penaber jî difetisin.
Niha ji xwe dîyar e: Wê ev bibe sahîya herî herîya li gel serokên dewlet û hukumetên 19 netewên endustrî û ewropa yên herî bilind – û ji wan peyamên „biçîmkirina bi dadî ya globalizasyonê“ ve her yek ê bê sikandin. Wek carekdin. Bandeva G20 ifadekirina navendî ya dilemma ya sîyasî ya kapîtalizmê ye: Çelîskiyên wê ji hêla sîyasetê û mirovên wê wek tê gotin, nayên çareser kirin. Hevdîtina G20 ne aktorek kollektiviste, alana lîskên dewletên rakîp nabêna dewletên Natoyê yên rojava û Rûsya, nabêna dewletên derdora basûrê ewropa, yên ku jî li ser esasê Yekîtiya Ewropa dixwazin li vê alanê hinekî delfet bikeve destê wan ku bilîzin, û Elmanyak kû hê dixwaze hegemonya xwe ya sîyasî û aborî berfireh bike. Û him jî dewletên besdarên din perçeyek vê civaka xirab in: Tirkî, ya ku derbasî ya diktatorizma eskere bicîh tîne, bi hezaran mirovan bi bindestî tehdit dike û serê dijî gelê xwe dike, Brezîlya bi hukumeta xwe ya ultraneoliberal u teknokrat, tirsdarê Trump, yê ku bi dînatîya xwe tew elîtên neoliberal jî ditirsîne.
Bes çiqas sîyaset û kesên wê ji bo mirovan li ser çareserkirina krizên mezin di dema me de kem delfetan pêskês bike, tew ji hêla din barbarbûna tekîlîyên civakî pês ve bibe, ew qas karîbûna dan-û-stendina sîyasî jêhatîtir dek û dolaban dizîvirîne. Bendana G20 ji ber vê yekê – him jî ji bo hilbijartinên federal 2017 – sahîyek pêskêskirinê ye, ya ku legitimasyonê bi lîskan pêk tîne. Grêdana gran ya NGO’yan û insiyatîfên li ser çarçowa prozessa Civic îfadeyek wê ye. Him jî plana ku vê bernama G20 di nava bajêr de pîroz bikin, pês dike ku nêzîkatîya mirova, diyalog û bala li ser daxwazên civaka sîwîl jî parçek ji vê lîskê te. Hilbijartina Hamburg ne tesaduf e, tew ceribandina ideolojik e ya ku hevdîtina G20 bi legitimasyonek nû bê lê kirin. Ji bo ku her tist çawa be, wisa bimîne.
Di heman demê de krîzên ku sistematik tabii ne û jimarzêde yên kapitalizma global him bihim zêde dibin: Pêsketina teknolojik – di bin sertên têkîlîyên hilberandin û xwedîbûn a kapitalist – hejartîye pêk nayne, tew mirovan nepêwîst dike. Sîyaset vê prosessa krîzê bi rê dibe, yên nepêwîst disipline dike, û xwe di heman demê de wek perçeyek çareseekirinê ku nikare ji sedemên strukturel bibe çareser, pêskês dike.
Ev yek mirovan dîn dike, dînatîyek ku di zêdebûna dengên partîyên rast, xweparêzbûna netewî ya ku çep jî ne ewlehî ne, û di globalîze de mûhalefetek kevnesop û ya ku xurt dibe, îfade dike – ev jî krîzan kurtir dike u çareserîyên emansîpe xirab dike. Lewra rast tenê dikarin qabîliyeta dan-û-stendina sîyasî di kapîtalîzma global de negatîf ispat bikin – bi awayê ku zêdetir mirovan ji rasta temelî û dewlemendîya civakî kêm dihêle, wek ku kapîtalîzma teknîke ji aborîya xwe ya dinamik bicîh tîne.
Çalakîyên dijî bendanê yên freh û ji civaka sîwîl ên ku li teva ewropa tên amade kirin, ji legîtîmasyona sîyaseta hukumdar bi mafî pirs dike. Ji bo vê rêz û hurmetê dimafin. Bes ev çalakîyên ji civaka siwîl pirî caran di bangên ji bo „demokrasîyê, çareserîyek bi bingeh û dadê“ de karaktera sistematik û sînorên strukturel ên sîyasetê ya di nav kapîtalizma global rast fêm nakin.
Wisa xwe dixwin talûkê ku iluzyona karîbûna dan-û-stendina dewletên netew carekdin ji çepê biagirkin. Di demek kurt an drêj de perspektifek emansipe ya di nav duzena sermayê û dewleta netew de tune. Perspektifek civakî ya ku ne organizasyona kêmasîyan e, lê ya ku hebûna pistgirî ya li ser dewlemendbûnê ye.
Rastîya dijî vê: Organizasyona xweserî ya civakê ji hêla mirovan bi duzena hebûyî nabe. Tenê çareserî ku astengîyên dewletên netew, kotekên bazara dinyê ya kapîtalîst, ên xwedîtîya taybetî ya li ser produksiyonê û rejîma li ser produksîyona duyem bê derbas kirin.
Heke plan zîrek jî xuyanî be, sertên tekniki yên jib o vê îro wek tune ye. Ji dêvla ku li ser çend gepên nan hêvîya bikin, mesela me perspektifek ku firnecî ji derbas bike. Û ji bo ku em vê bi dest xin, divê em îro dest pê bikin kû wê bi pês xin û bê sînor lêkin. Dijî duzenekê, di krîzê de normalî û normalî tê ser wateya krîz.
Em vî sensê ku li Hamburg li pêsîya me ye li hevdîtina G20 tev hemu hevalan ji ewropa bi kar bînin ku em nokteyek çalakî pêskês bikin ya sembolek sîyasî derbas bike. Mesela me ku em rêyekê bibînin ji bo kapîtalîzmê jîyan ziha bikin û barbartîya olî û gelî qebûl nekin. Bêyî ku em zêde agahan bidin: Ev rê bi banga dewletê dest pê nake, lê qutkirina logistika a sermayê bi xwe. Lewra ev tenê zimanê ku ew fêm dike ye. Tistek ji hizûrê çêtir.
…ums Ganze!
feat. grow
Mijdar 2016
